Eind jaren tachtig hebben Luuk en ik elkaar leren kennen terwijl we samenwerkten in de psychosociale zorg voor politiemensen. Onze samenwerking is altijd gebleven. We hebben dezelfde visie op heling, op therapie, op mensen. We zien hetzelfde, we benoemen hetzelfde, maar vullen ons werk anders in. Je zou kunnen zeggen dat Luuk methodisch werkt en ik mezelf graag zie als ‘de wijkzuster met de fietstas’.