Zelfherstellend vermogen

Als een ingrijpende gebeurtenis van buitenaf je overvalt, kunnen grote levensvragen zich aan je opdringen. Soms lukt het niet daar zelf een weg in te vinden. Neem bijvoorbeeld de vragen van een vrouw die door haar man in midlifecrisis is verlaten voor een veel jongere vrouw. Dat is verdrietig en doet pijn. De klachten van deze vrouw kun je medicaliseren, maar daarmee doe je de patiënte mogelijk geen recht. Haar vragen horen bij het leven. In mijn behandelingen ga ik uit van een groot zelfherstellend vermogen. Dit betekent dat ik vrijwel altijd een ingang probeer te vinden bij het gezonde deel van de patiënt. Het is de kunst daarmee in contact te komen. Dan voel je kracht en begint het herstel. In sommige situaties is deze insteek niet aan de orde, bijvoorbeeld bij het verlies van een kind. Die omstandigheden zijn zwarter dan zwart en zullen dat lange tijd blijven. Er is verdriet dat nooit meer overgaat, dan past stilte en aanwezig zijn op het juiste moment. Wat je kunt zeggen is dat het leven een kant heeft die, als je ermee in aanraking komt, niet te verdragen lijkt. Toch blijkt ook dan vaak een grote verbondenheid met het leven.